Archive for 2015

Home Archive for 2015

W tym roku na gwiazdkę chciałabym dostać święty spokój....

a w święta móc spać, spać i jeszcze raz spać.

Miało być tak: w domu wszystko dopięte na ostatni guzik, ciasta upieczone, mieszkanie wysprzątane, ja radosna i wypoczęta nucę sobie pod nosem kolędy. Artykuł na bloga już gotowy od tygodnia. Dekoracje świąteczne przygotowane.

A jest tak: nic nie jest jeszcze gotowe!:( Pierniczki, za które zabierałam się od tygodnia, wczoraj wreszcie zostały upieczone, ale co z tego jak połowa z nich spaliła się, bo zajęłam się moim dzieckiem, które akurat przebudziło mi się i o pierniczkach zapomniałam. Lista pozostałych ciast, które miałam upiec na święta maleje z dnia na dzień. Nie dlatego, że wszystko idzie zgodnie z planem i ciasta czekają na skonsumowanie w spiżarni, tylko dlatego, że zdając sobie sprawę, że nie zdążę ich upiec wiec po kolei wykreślam je z listy rzeczy do zrobienia. Mówi się trudno, a zresztą cukiernie też muszą zarobić przed świętami. Ja potwornie niewyspana chodzę po domu jak Zombie, bo mój synek ostatnio fatalnie śpij w nocy, to znaczy budzi się miedzy drugą a czwartą i przez 2, 3 godziny nie śpij i chce, żeby się z nim bawić. Jeśli nie uda mu się nakłonić nas do zabawy wygłupami i śmiechem, to zaczyna potwornie wrzeszczeć. Nie ma siły, żeby to przeczekać. Trzeba wstać i się nim zająć.

Lubię święta, na prawdę, ale nikt nie powiedział mi, że z małym dzieckiem będzie tak trudno je przygotować. Nasz synek jest teraz na etapie raczkowania, wszędzie już sobie dojdzie, wszystko go interesuje. Wszystko, tylko nie zabawki. Nie da się spuścić go z oka nawet na chwilę, bo zaraz coś wykombinuje. Poza tym ząbkuje i jest strasznie.
I jak w tym wszystkim znaleźć czas na przygotowanie się do świąt? Niewyspanie jest zabójcze dla organizmu. Problemy z koncentracją, worki pod oczami, złe samopoczucie itd. No i chodzę ostatnio jak chmura gradowa...

Mam marzenie, banalne... ale raczej się nie spełni. Chciałabym się wyspać. Tak porostu żebym mogła przespać osiem godzin z rzędu.

I jeszcze jedno. Kocham swoją rodzinę, ale w tym roku, wyjątkowo marzę żeby wysłać ich do dziadków, a sama móc całe święta przespać, leniuchować, czytać książki, oglądać świąteczne filmy w telewizji I NIC NIE MUSIEĆ ROBIĆ. Ale póki co, telewizja działa na mnie negatywnie. Od jakiegoś czasu praktycznie jej nie oglądam, ale ostatnio zabrałam się za prasowanie i przy okazji włączyłam sobie telewizor i o mały włos nie skończyło się to tragicznie, bo przed oczami ukazał mi się idylli styczny obraz szczęśliwej rodzinki, gdzie wszyscy radośni, uśmiechnięci przygotowują sie do świat. Dzieci grzeczne, uśmiechnięte, rodzice wystrojeni, eleganccy, panie w nienagannym stroju i perfekcyjnym makijażu z uśmiechem na ustach witają pierwszych gości. W kuchni oczywiście wszystko przygotowane, pachnące. Bajka. No i jak tu nie rzucić w telewizor czymś ciężkim? Ja akurat miałam w ręku żelazko, w sam raz na tą okazję. Na szczęście (dla telewizora) mam zapalenie mięśnia kciuka (i to u obu rąk), z trudem, więc trzymałam to żelazko w pozycji poziomej, nie było więc mowy bym mogła nim rzucić nie robiąc sobie przy tym krzywdy. Teraz jak prasuję zamiast zerkać w telewizor i psuć sobie nerwy, włączam radio. Słuchanie kolęd i rozmów o świętach w radiu, działa na mnie o wiele bardziej uspokajająca i relaksująco niż idiotyczne obrazki w telewizji.

PS. Zdjęcia przy tym wpisie nie będzie. Z braku czasu, ale także dlatego, że podobnie jak w przypadku telewizji, mogłoby ono mieć bardzo negatywny przekaz.

Grudzień to wyjątkowy miesiąc. Pełen pięknych chwil przeżyć i wzruszeń. Również dlatego, że w tym okresie – mam wrażenie ludzie są dla siebie milsi. I choć męczą mnie świąteczne przygotowania to jednak bardzo lubię nastrój, który towarzyszy nam właściwie już od pierwszych dni grudnia. Lubię udekorowane witryny sklepów i świąteczne piosenki, które rozbrzmiewają w sklepach czy w radiu. I wcale nie przeszkadza mi, że można usłyszeć je już na początku grudnia. Ani to, że w sklepach już w listopadzie można kupić rzeczy do dekorowania domu. Wszystkim wydaje się, że to za wcześnie, ale ja nie do końca się z tym zgadzam, bo gdy chce się samemu przygotować dekoracje trzeba zacząć już dużo wcześniej. A ja staram się jak najwięcej dekoracji wykonać sama. Bardzo to lubię. Cieszy mnie każda rzecz, którą zrobię. Nie ważne czy jest to wieniec, choinka, stroik czy zwykła ozdoba na choinkę. A ponieważ jest to bardzo czasochłonne staram się zaczynać jak najwcześniej by te ostatnie dni przed świętami móc poświecić na te bardziej przyziemne przygotowania.

Ale dziś chciałam pisać o czymś zupełnie innym, a mianowicie o św. Mikołaju.

Pora trochę powspominać.

W moim domu rodzinnym zawsze obchodziło się mikołajki. I nie chodzi mi tylko o dawanie sobie prezentów, ale o całą tą otoczkę związaną ze spotkaniami z św.Mikołajem.
Od najmłodszych lat pisałam listy do Św. Mikołaja (a gdy jeszcze nie umiałam pisać robiło to za mnie starsze rodzeństwo) i co roku deklarowałam że będę czekała na przybycie św. Mikołaja choćby do rana! Niestety najczęściej Mikołaj przychodził, gdy zapadałam już w objęcia Morfeusza. Na drugi dzień rano nie miało to już jednak znaczenia, bo prezenty, które znajdowałam wynagradzały mi fakt, że Mikołaja nie widziałam. Czasami jednak zdarzało się, że przychodził osobiście i wtedy …..bardzo mnie onieśmielał. Bywało też tak, że w naszym domu miały miejsce zabawne sceny, jak np ta: tato zziajany i zdyszany dosłownie wpadał do domu, z workiem pełnym prezentów, mówiąc, że w drodze do domu spotkał Mikołaja, który niestety tak się spieszył, że nie mógł osobiście dostarczyć nam prezentów i korzystając z okazji, wręczył je tatowi. Oczywiście we wszystkie te historie wierzyłam i słuchałam ich z wypiekami na policzkach dopytując rodziców o wszystkie szczegóły związane z Mikołajem.

I tak minęły lata wczesnego dzieciństwa, aż poszłam do szkoły i pewnego dnia moje starsze rodzeństwo w końcu wtajemniczyło mnie w historię ze św. Mikołajem. I co? I muszę przyznać, że była to najsmutniejsza prawda, jaką w dzieciństwie usłyszałam. Długo jednak miałam nadzieję, że moje rodzeństwo się myli. Rodzice pytani jak to jest z tym Mikołajem, udzielali wymijających odpowiedzi. I na jakiś czas osoba Św. Mikołaja przestała być dla mnie baśniową postacią. Tak wiec w szkole podstawowej mikołajki przestały być tak ekscytujące jak to miało miejsce wcześniej. Nadal jednak prezenty cieszyły, ponieważ moi kochani rodzice nigdy nie poszli na łatwiznę i bez względu na to ile liczyliśmy już sobie latek, co roku wymyślali nowe miejsca gdzie Mikołaj pozostawiał prezenty dla każdego z nas. Nieraz trzeba było nieźle się natrudzić, aby te prezenty znaleźć. A czym trudniej było nam je znaleźć, tym rodzice mieli większą frajdę. Z czasem, gdy już podrośliśmy, odwdzięczaliśmy się naszym rodzicom tym samym i oni również musieli się potrudzić zanim odnaleźli swoje mikołajowe upominki. I tak trwało ta zabawa przez lata aż całkiem dorośliśmy, a w naszej rodzinie pojawiło się nowe pokolenie, czyli zaczęło przybywać mi siostrzeńców i bratanic a moi rodzice stali się dziadkami. Mikołaj na nowo nabrał rumieńców, bo nie ma nic fajniejszego jak uszczęśliwianie dzieci. Nie od dziś wiadomo, że obdarowywanie prezentami jest tak samo miłe (o ile nawet nie milsze) od bycia obdarowywanym. Na nowo trzeba było dwoić się i troić, wymyślając dzieciom ciekawe historie gdzie i kiedy spotkało się Mikołaja i dlaczegóż to Mikołaj nie mógł osobiście dostarczyć im tych prezentów. I znów było dużo śmiechu.

W całej tej zabawie nigdy nie chodziło o to by były to jakieś bardzo wyszukane czy drogie prezenty. Liczył się sam fakt, że Mikołaj o nas nie zapomniał. Ale nawet wtedy, kiedy czasy były ciężkie i upominki były bardzo skromne mikołajki dla nikogo z nas nie były rozczarowaniem. Zawsze towarzyszyła im radość, wspólna zabawa i śmiech.

Dziś sama jestem mamą. I nie wyobrażam sobie dzieciństwa mojego synka bez św. Mikołaja. Na razie Tymek jest jeszcze za mały by cokolwiek z tego rozumieć, ale mam nadzieję, że w przyszłości będzie miał tyle samo frajdy ze spotkań z Mikołajem, ile mieliśmy my. I że będzie wierzył w niego jak najdłużej.