Byłam ostatnio u mamy na wsi. Ach, jak mi było dobrze!  Zasiedziałam się. Pogoda dopisywała, synek bawił się z siostrzenicami, a ja miałam czas na robienie zdjęć, pieczenie ciast, rozmowy z mamą i siostrą, i na zwykłe cieszenie się życiem.

I pomyślałam, że podzielę się z Wami tymi prostymi, pięknymi chwilami :)  

Dziś  w moim poście mówić będą zdjęcia :)

Zapraszam na szarlotkę :)

Jakieś dwie godziny później...

Lubię wrzesień. Nawet bardzo. Mam tak, odkąd nie chodzę do szkoły. To IDEALNY czas na wyjazdy, na łapanie ostatnich letnich promieni słońca, a w tym roku wrzesień zachwyca pogodą! OK, zachwycał, jeszcze kiedy pisałam ten post, ale od ostatniej niedzieli już nie zachwyca. 

Ale wracając do tematu. Dziś  chciałam zabrać Was na spacer po Krakowie. Wybrałam się ostatnio na taki spacer z mężem i synkiem. Właściwie to byliśmy  dwa razy, raz w sierpniu, i drugi raz we wrześniu. I obydwa te wypady były super, ale szczególnie ten drugi był IDEALNY. Dlaczego? Bo jak nigdy, wszystko się dobrze układało. I to od samego początku. A uwierzcie mi, to wcale nie jest takie oczywiste.... Najczęściej, kiedy planujemy jakiś wyjazd, to nie ma siły, żeby coś go nie popsuło. Albo w ostatniej chwili coś nam pokrzyżuje plany, albo pogoda nie dopisze, albo dziecko nie w humorze i marudzi, albo posprzeczamy się z mężem o jakiś drobiazg  i nastrój szlag trafił... Poza tym należę do osób, które - niestety - ciągle się spóźniają i w ogóle są trochę niezorganizowane, a to nie ułatwia wyjazdów, szczególnie przy małym dziecku (ale poza tym mam mnóstwo zalet, naprawdę:) Tak więc o IDEALNY WYJAZD wcale nie tak łatwo. A tu tymczasem - ciach - zupełnie jakby ktoś nam zaczarował dzień. I to aż dwa razy pod rząd! Bo i pogoda była odpowiednia i nastroje, takie jak pogoda. I dziecko szczęśliwe i uśmiechnięte i ja o dziwo, nie spóźniona. Tak więc sami widzicie, że jest się czym zachwycać.

Znowu odeszłam od tematu...
Kraków to idealne miejsce na weekendowy wyjazd. Oczywiście mam sentyment do tego miasta, i wiele dobrych wspomnień z nim związanych. Tu się urodziłam, tu chodziłam do szkoły i tu przez jakiś czas pracowałam . Ale dopiero teraz, kiedy z Krakowem nie wiążą mnie żadne sprawy i odwiedzam go sporadycznie, najczęściej właśnie jako turystka, i kiedy nie muszę stać w codziennych korkach, dostrzegam w pełni jego urok, klasę i wdzięk. To naprawdę idealne  miejsce na romantyczny wyjazd.

Kraków nigdy się nie nudzi. I nigdy nie zasypia. Jest tu tyle do zobaczenia, że nie sposób pokazać i opisać wszystkiego w jednym poście. Poza tym ma on zupełnie inny klimat w lecie czy na wiosnę, niż w zimie. Dlatego na pewno nie raz jeszcze wrócę do tego tematu, ale dziś chciałam poprowadzić  Wam jedną z najpopularniejszych tras Krakowa, tak zwaną Drogą Królewską, który prowadzi od Bramy Floriańskiej na Wawel. Taką wycieczkę zrobiliśmy sobie ostatnio. Było pięknie. Zresztą zobaczcie sami, może Wam też się spodoba i zainspiruję Was do zwiedzania Krakowa. A może sami macie jakieś ulubione miejsca, którymi chcecie się pochwalić?

Nasz spacer po Krakowie rozpoczęliśmy na Kleparzu, gdzie zostawiliśmy samochód. Stamtąd przeszliśmy   pod Barbakan i dalej Bramą Floriańską weszliśmy na ulicę Floriańską. 

Brama Floriańska, zdjęcie zrobione od ul. Floriańskiej. Kiedyś pod bramą przejeżdżał tramwaj, dzisiaj na jej bocznej ścianie mieści się "galeria obrazów"pod gołym niebem.

Następnie kierujemy się w stronę ulicy św. Jana , która jest równoległa do Floriańskiej ale znacznie mniej ruchliwa. Znajduje się tu Muzeum Książąt Czartoryskich, jedno z najstarszych muzeów w Polsce. Ale również znany i popularny pub "pod Papugami". Stąd już widać Rynek Krakowa.

Tak naprawdę każda z uliczek prowadzących do rynku jest piękna każda ma w sobie coś wyjątkowego, i każdą warto się przespacerować, choć raz w życiu.

Rynek w Krakowie ma imponujące wymiary: 200 na 200m.  Spacerujemy wokół wchłaniając niesamowitą atmosferę tego magicznego miejsca. Widziałam różne piękne miasta Europy, ale nigdzie nie spotkałam czegoś równie fantastycznego. Rynek Krakowski robi wrażenie, zresztą tu zawsze coś się dzieje.

Znajduje się tu też mnóstwo zabytków, ja wspomnę dzisiaj tylko o kilku z nich.

 Pierwszy to Kościół Mariacki, jego krzywe ustawienie względem rynku wynika z faktu, że został on wybudowany wcześniej niż wytyczono plac pod rynek miasta. Podobnie zresztą jak kościół św. Wojciecha.

Z Kościołem Mariackim wiąże się wiele legend, jak chociaż by ta o dwóch braciach, którzy budowali kościół. Wyjaśnia ona dlaczego wieże nie są równej wielkości. Jeśli nie znacie tej legendy, odsyłam do pana google:)

Druga wiąże się z hejnałem granym co godzinę, każdego dnia, hejnałem, który nagle się urywa. Grany on jest  na cześć hejnalisty, który zginął ostrzegając miasto przed najazdem nieprzyjaciela.

Kościół Mariacki

Jedno z nielicznych wspólnych zdjęć. Zrobione one zostało na tyłach Kościoła Mariackiego. To jedno z niewielu miejsc na rynku, gdzie nie spotkaliśmy tłumu turystów.

Poniżej kościół św. Wojciecha, który według tradycji powstał w miejscu, gdzie głosił kazania św. Wojciech. Wewnątrz przypomina mi bardziej kaplicę niż kościół. Jego kwadratowy kształt i "dziwne" osadzenie przyciągają uwagę przechodniów.

Sukiennice

Wieża ratuszowa

Zabytki, zabytkami, ale nie byłabym sobą, gdyby nie zaciekawiły mnie krakowskie sklepy:)

 Idziemy dalej. Opuszczamy rynek. Najpopularniejsza droga na Wawel prowadzi przez ul. Grodzką. My jednak idziemy nią tylko chwilę, a następnie skręcamy na ul. Kanoniczą, która jest równoległa do Grodzkiej, ale utrzymana w zupełnie innym klimacie Jest to spokojna brukowana ulica, bez sklepów i tłumu turystów.

 Ale tu, podobnie jak i na innych ulicach wokół rynku, trzeba uważać na bryczki, które w Krakowie są WSZĘDZIE:)

Idziemy Kanoniczą również dlatego, że tu znajduje się nasza ulubiona włoska restauracja, gdzie zatrzymujemy się na obiad (to nie jest post sponsorowany:)

Lubimy to miejsce, wiążą się z nim miłe dla nas wspomnienia. Poza tym mają tu dobrą kuchnię, a w lecie można  zjeść obiad w pięknym ogrodzie, który mieści się na tyłach budynku.

Nasz synek nadal jest dla nas łaskawy, ma świetny humor i choć biega po ogrodzie jak szalony -  a my, na zmianę za nim - to jednak  udaje nam się namówić go by choć przez chwilę dotrzymał nam towarzystwa przy stole. Dzięki temu mamy szansę coś zjeść i odpocząć.

Wkrótce ruszamy dalej. Tuż za restauracją, z której wyszliśmy, mieści się dom w którym kiedyś mieszkał ksiądz Karol Wojtyła. Dziś mieści się tu muzeum. Nie byłam nigdy w środku, ale kiedyś na pewno się wybiorę :)

Stąd już widać Wawel

Widok z dołu na Katedrę

 Idziemy z tłumem turystów, których nigdy tutaj nie brakuje. Oczywiście odpuszczamy sobie zwiedzanie wnętrz zamku, bo nie ma na to czasu ani możliwości z małym dzieckiem. Ale jeśli ktoś z Was wybiera się na Wawel ,a nie chce lub nie może zwiedzić całego zamku, to polecam "zajrzeć" do Katedry oraz wyjść na Dzwon Zygmunta skąd rozpościera się przepiękny widok na cały Kraków. Legenda głosi, że kto dotknie serca dzwonu i pomyśli sobie jakieś życzenie, to na pewno to życzenie się spełni. Może więc warto wspinać się po wąskich, stromych chodach, na szczyt?

My spacerujemy po dziedzińcu zamku,

Oglądamy Kraków, który przepięknie widać ze wzgórza, a następnie okrążamy wzgórze Wawelskie i schodzimy w dół, wychodząc w ten sposób ponownie na ulicę Grodzką.

 Wracając wstępujemy jeszcze do kościoła na mszę świętą, a następnie spacerkiem idziemy do samochodu. Niestety zabrakło czasu na karmienie gołębi na Rynku (punkt obowiązkowy wizyty w Krakowie:), zwiedzenie Smoczej Jamy no i paru jeszcze innych rzeczy, ale myślę, że to nas tylko zmotywuje do tego, aby wkrótce znów wybrać się do Krakowa :)

Czasami w rozmowach z innymi - pracującymi zawodowo mamami - słyszę:
- Nie pracujesz? Rany, ja bym chyba zwariowała siedząc w domu...

No cóż, jeszcze jakoś nie zwariowałam, ale też i nie siedzę, bo akurat siąść, przy moim małym szkrabie to nie bardzo mam kiedy . Chyba, że śpij a ja właśnie piszę bloga:) Dlatego nie przepadam za tym stwierdzeniem. Ale tak, jestem w domu z moim synkiem przez cały dzień. Wychowuję go. To moja pełno etatowa praca. Owszem, czasami mam wszystkiego dość i marzę o powrocie do pracy. Ale czy pracując na etacie, też nie masz czasami dość? Nie chcesz rzucić tego wszystkiego w czorty i wyjechać gdzieś daleko?

 I tak się czasem zastanawiam, czy one na prawdę mają na myśli, to, że zwariowałyby siedząc ze swoim dzieckiem w domu, czy też mi... zazdroszczą? Bo bycie ze swoim dzieckiem na co dzień, uczenie go nowych rzeczy, pielęgnowanie, pokazywanie świata, to NAJLEPSZA robota jaką do tej pory maiłam. Szczególnie teraz, kiedy mój synek z dnia na dzień zdaje się coraz więcej rozumieć. Tylko patrzeć, jak zacznie mówić i zasypywać mnie tysiącami pytań:)

A wiecie, co "w siedzeniu w domu" ze swoim dzieckiem jest najlepsze? PORANKI! Kiedy moje dziecko budzi się rano to mamy czas, żeby poleżeć sobie razem, poprzytulać się, pooglądać albo poczytać bajki, jak to się u nas mówi, poczekać, żeby weszło żółtko:). A potem BEZ POŚPIECHU I BEZ NERWÓW można iść na śniadanie i zacząć nowy dzień.

 A ja, co dzień, na nowo staram się również ogarnąć jakoś swój świat i siebie. Nie chodzę w rozciągniętych dresach i bez makijażu, nie narzekam każdego dnia, że inni to mają lepiej. Pewnie mają, ale ja też nie mam najgorzej. Każdy dzień jest wyjątkowy, a teraz, kiedy mam dziecko i widzę jak ono szybko rośnie, czuję, po raz pierwszy chyba w życiu, w tak namacalny sposób, upływający czas.

 Często zabieram mojego szkraba na spacery, ostatnio coraz częściej bez wózka, po prostu idziemy się przejść. Jakie fajne są te spacery! Wszystko go wtedy interesuje i kwiaty, które ciągle zrywa i mi przynosi:) i samochody i autobusy i ptaszki, które przelatują wokół nas. A dla mnie fajnie jest patrzeć na świat oczami mojego dziecka. I też odkrywam go na nowo. To jest nasz czas. Już wkrótce moje dziecko nie będzie potrzebowało mnie aż tak bardzo, ale póki co, jestem dla niego całym światem (przynajmniej do czasu aż tata wróci z pracy, bo wtedy to on staje się dla naszego synka całym światem:). Widzę to w jego oczach każdego dnia. I cieszę się, że mam na to wszystko czas: i na spacery, i na uczenie go nowych rzeczy, i na patrzenie jak rośnie i się rozwija. Nie wiem czy miałabym tyle cierpliwości w sobie i spokoju, gdybym pracowała zawodowo....

Tak więc, drogie mamy, ja nie mówię, że praca zawodowa jest zła, albo, że Wy jesteście złymi matkami, bo zostawiacie maleńkie dziecko przez cały dzień poza domem. Nie! Ale Wy również przestańcie nas krytykować i oceniać. W życiu różnie się układa. Bywa również, że życie nie daje nam wyboru. Każdy na swój sposób niech szuka złotego środka do życia. A poza tym nauczmy się tolerancji, a wszystkim nam będzie  żyło się lepiej.

Do końca kalendarzowego lata zostało jeszcze trochę czasu, niemniej jednak to prawdziwe, upalne, słoneczne z długimi dniami i ciepłymi nocami najczęściej kończy się wraz z wakacjami. Pytanie tylko, czy w tym roku w ogóle takie było, bo ja mam wrażenie, że tych naprawdę pięknych i słonecznych dni było o wiele za mało (na pewno dużo mniej niż zeszłego lata). Może chociaż wrzesień będzie ciepły i słoneczny?

A co w przyrodzie najbardziej przypomina nam o tym, że lato się kończy i nadchodzi jesień?

 Słoneczniki

Rozkwitają w połowie sierpnia i powiem szczerze, że mnie osobiście słoneczniki nie nasuwają jeszcze myśli o jesieni, ale na przykład mojej siostrze owszem. Byłam u niej w odwiedziny, gdy akurat zakwitły słoneczniki i mówię: 

No  cóż, jak widać słoneczniki mogą kojarzyć się już z końcem lata, ale są takie piękne  i optymistyczne, że trzeba im to wybaczyć.

Zawsze mówiłam, że jeżeli będę brała ślub na jesień, to obowiązkowo będę miała bukiet kwiatów ze słoneczników....ale nie brałam ślubu na jesień, a zamiast bukietu do ślubu, robię sobie teraz bukiety ze słoneczników, do wazonu:) Ale jak wszyscy wiemy, słoneczniki są bardzo nietrwałe i dlatego lepiej zachwycać się nimi w ich naturalnym środowisku:)

Tuż po słonecznikach zaczyna kwitnąć...

Jarzębina

Ona rzeczywiście kojarzy mi się już z jesienią.

Co roku zaskakuje mnie, że to JUŻ, że ZA WCZEŚNIE, że przecież jeszcze LATO TRWA. Tak, trwa, ale gdzieś tam już w tyle głowy pojawia się myśl o jesieni... Ale tak jak i słoneczniki jest piękna i taka jakaś kobieca i strojna, że mimo iż przypomina nam o upływającym czasie, to jednak nie da się jej nie lubić.

A potem, gdy przekwita jarzębina, przychodzi czas na  trzeci zwiastun jesieni...

 Wrzos

A więc jesteśmy już przy wrześniu, któremu to miesiąc ten zawdzięcza swoją nazwę. To już na prawdę końcówka lata. Przyznam się Wam, że odkąd nie chodzę do szkoły, bardzo lubię wrzesień. Z reguły bywa jeszcze ciepło i słonecznie, a z drugiej strony nie jest już tak gorąco jak w wakacje. To idealny czas na wyjazdy i podróże:)

Jakże piękny i romantyczny jest ten wrzos. Ozdoba balkonów i tarasów, ale również mieszkań. Trwały, mało wymagający i odporny na zmiany pogody. Będzie mi towarzyszył aż do listopada albo i dłużej.

 No i zrobiło się jakoś tak nostalgicznie i melancholijnie. Zawsze w takim właśnie nastroju wkraczam w jesień. Nie wiem, czy to za sprawą wrzosu; słonka, które coraz niżej wędruje po niebie, czy krótszych dni, ale teraz już na prawdę czuję w powietrzu nadchodzącą jesień. Czy Wy też tak macie?